Weet je je plaats?

Vanavond zou ik bezoek krijgen. Vlak voor de komst liet ik mw.B. nog even uit. Ze was in een vrolijke bui en zwieperde met haar pluimstaart voor me uit.
Nu heeft ze een hekel aan water, behalve als ze er uit kan drinken.
Of ze dat van plan was, ik weet het niet.
Ze leek ook wel een grote boodschap te willen neerleggen aan de rand van het water. Ze doet het namelijk altijd keurig buiten het bereik van schoenzolen
In ieder geval liep het niet goed af.
Mw. B. dook met een vaart het kanaaltje in en een vies stinkend hondje kwam weer boven.
Ze was echt koppie onder geweest. Al proestend en schuddend liep ze voor me aan naar huis.
Nu heb ik bij de voordeur een doek liggen, dus werd de eerste schade opgedroogd.
Maar mensen, wat stonk mw.B.
Goede raad is duur, ze moest eerst de bench maar in.
Het bezoek belde aan.
Ik nodigde haar uit om plaats te nemen, maar poeslief vond dat ze recht had op die zetel en ging er snel liggen.
Poes eruit en bezoek erin.
Het is wat met dieren, die menen dat ze recht hebben op je huis.
Na een gezellige avond keek ik in de hondenmand en tot mijn verbazing keek poeslief boven het randje uit.
Dat was nou nog nooit gebeurd. De kust was blijkbaar vrij.
mw. B Lag te stinken in de bench, poeslief mocht niet op haar stoel, dus dan maar in de hondenmand.
Moraal van het verhaal is, dat ieder zijn plaats moet weten.


@Lineke

Licht en luchtig?

Het thema van de bloghop van de komende twee maanden kun je op kauwen.
Ik was er onzeker over. Liever heb ik iets lichts en luchtigs en dat was wat er door mijn hoofd speelde.
Licht en Luchtig. Maar helaas de tijd waarin we leven is niet licht en luchtig.
O tussendoor is er genoeg te vinden wat licht en luchtig is.
Maar als je het zware en het verdrietige niet onder ogen ziet, zal er geen plaats zijn voor licht en luchtig.
Geert Wilders staat bovenaan in de peilingen.
Op dit moment heeft hij 29 zetels en stijgt ver boven de anderen uit.
Is het een teken van deze tijd, dat mensen zoals hij, zoveel ruimte krijgen?
Ik weet het niet, maar het lijkt erop alsof de boze steeds meer voet aan de grond krijgt.
Daarmee spreek ik onmiddelijk een oordeel uit, dat weet ik.
Maar ik geloof niet, dat je er komt met ongenuanceerde kreten, die nergens op gebaseerd zijn.
Het is wel de onvrede van het volk, waarnaar geluisterd dient te worden en teveel is er aan voorbij gegaan en word er maar van alles door de keel geduwd.
Goed dat was een politiek praatje van iemand die zich er weinig in verdiept.

Licht en luchtig? Mijn hoofd staat er niet naar. 

@Lineke

Een Schat in het Lijden.. (Bloghop maart-april 2017.)

Dankzegging

Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting,

die ons troost in al onze druk, zodat wij hen, die in allerlei druk zijn, troosten kunnen met de troost, waarmede wijzelf door God vertroost worden.

Want gelijk het lijden van Christus overvloedig over ons komt, zo valt ons door Christus ook overvloedig vertroosting ten deel.

Worden wij verdrukt, het is u tot troost en heil; worden wij getroost, het is u tot een troost, die zijn kracht toont in het doorstaan van hetzelfde lijden, dat ook wij ondergaan.

En onze hoop voor u is wèl gegrond, want wij weten, dat gij evenzeer aan de vertroosting deel hebt als aan het lijden. 2 Kor. 1:3-7

En mijn hoop voor jou is wèl gegrond,

want ik weet, dat jij evenzeer aan de vertroosting deel hebt als aan het lijden.

Inderdaad net als ik, heb jij deel aan het lijden. Het verdriet wat ik voel en deel met jou is je niet vreemd.

Ook jij leeft hier op deze aarde waarin gebrokenheid is en zonde. Ook jij zult momenten, dagen of tijden kennen, waarin het je allemaal wat veel is of word.

Of waarin het teveel is en je tranenkruikje overloopt.

De dagen waarin je je afvraagt ”Is dit het nou? “’

Is dit waar ik van gedroomd heb en waar ik me naar uitgestrekt heb?

Waarin ik zoveel energie gestoken heb?

Paulus begint zijn brief met dankzegging, wonderlijk is dat, vind je ook niet?

Hij dankt voor het overvloedige lijden wat over hem gekomen is. Hij lijkt te zeggen dat er een gelijke portie vertroosting is.

En wat hij fijn vind is, dat hij daardoor in staat is de ander te troosten met de troost waarmee hij zelf getroost is.

En als hij en  ik verdrukt word, dan is het jou tot troost en heil. Zoiets van hij en zij heeft het overleefd, dus ik kan het ook, misschien?

Word ik getroost dan is het jou tot troost, die zijn kracht toont in het doorstaan van hetzelfde lijden.

Over welke kracht spreekt Paulus hier?

“Want onze lichte verdrukking, die van korte duur is, brengt in ons een allesovertreffend eeuwig gewicht van heerlijkheid teweeg.” 2 Kor.4 ;17

Dwars door alles heen is er een schat te vinden.

Een schat in het lijden. Een schat die van eeuwigheidswaarde is en die niet onderhevig is aan koers of devaluatie.

Een schat die je mee mag nemen de hemel in en aan de Voeten van je Meester mag leggen.

Je Meester, Die je voorging in het lijden tot aan de verheerlijking.

Mijn hoop voor jou is welgegrond.

Begin februari werd ik door mijn bijdrage verkozen om de nieuwe host van de bloghop te zijn.
Hierbij reik ik het nieuwe thema aan:

               Is er een schat in het lijden?

Ik zie uit naar jullie bijdrage's. Wil je mee doen, dan vind je hier de regels.

Je hebt tot en met 29-04-2017 de tijd om in te zenden en op 30-04-2017 maak ik de nieuwe host bekend.

@Lineke

Feest is ons dorp.

Vandaag was het zover. Ons koningspaar bracht een bezoek aan ons dorp.
Toen het nieuws aangekondigd werd, werd ik helemaal nerveus blij.
Ik zou mijn koningin in het echt gaan zien.
Ze is me bekend van foto's en beeldschermen, waar ik haar bewonderend aanstaar.
Ik ben nieuwsgierig naar haar kleding, vergelijk haar met andere hoogheden, die er maar wat grijsjes bij afsteken.
Ik vind haar geweldig en kan, als ik niet oppas, hele verhalen om haar heen breien.
Dus 21 februari had ik vrij gepland, ik zou aanwezig zijn.
Niet dus.
Ik ging gewoon aan het werk vanochtend. Nam telefoontjes aan van mensen, die zich aanmelden voor wijketentjes, luisterde naar"het moet me even van het hart" verhalen
en maakte afspraken voor allerlei andere dingen en had een fijne ochtend.
Ondertussen leefde ik met de menigte mee, die een paar straten verderop stond te juichen en te zwaaien naar mijn droomkoningin.
Ze is nog steeds bekend van foto's en beeldschermen en ik laat het maar zo. 

@Lineke

My heart is overwhelmed.

Ieder jaar is het hetzelfde. 
In de aanloop naar mijn verjaardag ben ik verdrietig.
Ik heb geen zin om mijn geboortedag te vieren.
Dit jaar word ik 64 jaar. 
En dat betekent dat ik al 64 jaar op deze aardbol verblijf. Rondloop kan ik niet zeggen, want het eerste jaar van mijn leven liep ik nog niet.
Ieder jaar ben ik weer verdrietig.
En lijkt het erop dat of er een barst in mijn tranenkruik zit.

Kan ik echt met overgave mijn geboortedag vieren?
Ben ik blij met mijn leven en zoals het verlopen is?
Nee, dat kan ik niet zeggen.
Het is vaak meer een gevecht geweest en dat is het nog.
Vanaf dat ik het levenslicht zag, is de vijand van het leven erop uit geweest om mij onder te schoffelen.
En dit jaar word ik er ook aan herinnert dat mijn moeder er niet meer is.
Weet je, ik ben moe van het vechten.
Ik kan niet meer. Mijn arm is heel erg dik, mijn schouder moe.
De littekens over mijn borstkas verkleven.
En ik mis een maatje, iemand die er af en toe voor me is.
Veel verliezen heb ik mee moeten maken.
Verliezen aan de dood en verliezen aan het leven.
Verlies van gezondheid en van huis en haard.
Toch heb ik altijd gepoogd vrucht te dragen en van betekenis te zijn.

Mijn levensmotto was immers, het komt niet op de duur aan, maar op wat je in je leven aan zingeving hebt gedaan.
Altijd hoor ik weer, dat ik een lieve warme vrouw ben.
Weet je dat ik dat wantrouw? 
Dat ik denk dat juist dat lieve en warme, misschien de oorzaak is van alles wat me overkomen is?
Maar zou ik anders kunnen zijn?
Nee, ik ben, die ik ben.
Ik geniet ervan, als ik uit kan delen, de wereld een klein beetje mooier kan maken.

Deze week kreeg ik een beeld.
Niet zo vreemd voor mij, want ik denk in beelden.
Ik zag mezelf lopen en ik liep niet alleen.
Samen liepen we door een veld vol bloemen.
Ik huilde en huilde maar.
De bloemen dronken mijn tranen in en ontvingen ze als kostbaar vocht.
Ze sprongen open en bloeiden uitbundig.
Het was alsof ze op mijn tranen hadden gewacht.
In aanloop naar mijn geboortedag is mijn tranenkruik gesprongen.
Het is niet anders.
Wel kwam ik een tekst tegen:

--Als ik toch niet had geloofd dat ik de goedheid van de HEERE zou zien in het land van de levenden, 
ik was vergaan. Wacht op de HEERE, wees sterk 
en Hij zal uw hart sterk maken; ja, wacht op de HEERE. -- 

Psalmen 27:13-14 

Misschien moet dat deze week mijn fluistergebed maar worden.


@Lineke

Afstand.

Omdat mijn museumkaart ongebruikt in mijn portemonnee zit en de keuzedagen van de NS niet gebruikt worden, heb ik de keuze gemaakt om een hondenuitlaatservice voor mw. B. in te schakelen.
Vorige week kwam ze kennismaken en ze was toch uberschattig tegen mw. B.
Ze noemde haar "popje" en knuffelde uitgebreid.
Heel anders dan de hele voorname mevrouw, die in een nepbontjas met een hele grote hond over het winkelcentrum paradeerde en en sprak tegen haar lievelingetje
"Kom lieverd, nu gaat mammie naar huis.
Ga je met mammie mee?"
De beveiliger was nergens te zien om mammie te waarschuwen, dat ze niet met haar grote kind in het winkelcentum mocht komen.
Ik liet het ook maar zo en luisterde en keek met stijgende verbazing.
Ik zou toch echt niet tegen mw. B. zeggen, dat ik haar mammie ben.
Alhoewel..
Vandaag was het zover.
Mw. B. werd opgehaald en rond half elf zou ik foetsie moeten zijn.
Ik was nerveus. En had het gevoel dat niemand zo voor mijn hond zou kunnen zorgen, als ik het kon.
Ik ken haar immers en weet wat ze nodig heeft.
Dat ze mij daarin om haar pootje weet te winden, vergeet ik liever.

Dat werd duidelijk, toen ik vanmiddag weer thuis kwam.
Mw. B. had een heerlijke tijd gehad en lag uitgeput in haar bench.
Maar toen ze mij zag, piepte ze en deed net, alsof ze heel nodig moest plassen.
Moe als ik was, had ik korte metten en beval haar haar snoetje te houden en ging naar bed.
Eigenlijk is het wel goed, dat mammie eens een keer op stap gaat.
Door afstand te nemen kijk je er weer fris tegen aan.

@Lineke

Ik sta in het rood.

Gisteren kwam ik haar tegen.  Ze had me heel blij nieuws te vertellen en mijn tranen drongen zich naar voren.

Wat heerlijk, eindelijk.. 

Weten jullie het nog? De vluchteling, laten we hem Habib noemen, 38 jaar, heel ziek, stierf in het bijzijn van ons.

Habib liet vrouw en vijf kinderen achter.

En nu hebben ze dan eindelijk de status. Habib drong zich naar voren in mijn herinnering.

“Lineke, geef me je hand eens? Ik legde mijn hand in de zijne Hij draaide mijn handpalm omhoog en terwijl hij zijn andere hand er op deed zei hij:

“Ik leg mijn gezin in jouw hand.

Jij moet voor ze vechten en zorgen dat ze hier kunnen blijven”

Ik vroeg hem zijn hand in de mijne te leggen en draaide zijn handpalm open.

“Habib, ik leg jouw gezin terug in jouw hand. Dat is me te zwaar, dat wil ik niet doen”

Belofte maakt schuld en ik was me bewust van mijn beperkte leventje.

Meer als ik deed kon en wilde ik niet.

En onder druk van smartelijke omstandigheden iets op me nemen ook niet.

We hebben een God Die zorgt en ik hoef die God niet te zijn.

Maar toen ik het verheugende nieuws hoorde, was het of Habib toekeek vanuit de hemel.

Zijn gezin heeft rust gevonden en nu kan de nodige zorg ingezet gaan worden.

Belofte maakt schuld:

Belofte maakt schuld

"Wees niet te snel met uw mond, en laat uw hart zich niet haasten een woord te uiten voor het aangezicht van God. Want God is in de hemel en u bent op de aarde. Laat daarom uw woorden weinig in aantal zijn. Want zoals de droom komt door veel bezigheid, zo ook het gepraat van de dwaas door veelheid van woorden. Wanneer u aan God een gelofte doet, stel dan niet uit die na te komen, want Hij heeft geen welgevallen aan dwazen. Kom na wat u belooft. Het is beter dat u niet belooft, dan dat u belooft maar niet nakomt.

(Pred. 5:1-4, herziene SV).

Toch gebeurt het weleens dat je iets belooft en het vervolgens niet na kan komen.

Het schept een verplichting, het bindt je aan de ander aan wie je de belofte hebt gedaan.

Dan is het handig om naar de ander toe te gaan en te vragen jou te ontslaan van de belofte.

Want wie wil nu graag in het rood staan?

@Lineke

Pakje waar ga jij naar toe?

Vanmiddag zat ik om half vijf op wacht bij de brievenbus.
Niet omdat ik post van een geliefde verwachtte, nee, ik had iets heel stoms uitgehaald.
Ik zal jullie het opbiechten.
Vorige week deed ik een impulsaankoop.
Via internet.
De volgende dag lag het in mijn postvakje, het was een aankoopje zo groot, dat het met briefpost kon, dat wel.
Maar aankoopjes kunnen ook nog prijzig zijn.
Met de bestelling had ik geen mail gekregen, dacht ik.
En dat vond ik verdacht.
Want als ik het zou willen retourneren, had ik geen gegevens.
Ik schreef het bedrijf aan, want  ik was er niet tevreden over.
Het bedrijf wist van niks. Nadat ze het hadden uitgezocht, bleek dat ik het ergens anders had besteld.
Dus deed ik een mail de deur uit naar het volgende bedrijf.
Ik hoorde helemaal niks en raakte behoorlijk in paniek.
Geen factuur, terwijl ik betaald had.Geen bestelnummer.
Internetfraude, louche webshops, gast in Opgelicht om mijn verhaal te doen, het schoot allemaal door mijn hoofd.
Ik pakte de bestelling in, deed mijn betalingsbewijs er bij en verzond het.
Maar ik verzond het naar Post.nl
Het bedrijf reageerde. Eindelijk.
Inmiddels had ik ook de factuur gevonden.
In de spambox dus.
Ja, het pakje was weer teruggestuurd.
Waar naar toe?
Niet naar hun, maar naar Post.nl
Zonder afzender. Het zou daar blijven liggen, tot sint juttemes.
Goede raad is duur.
Tussen mijn posting en de lichting van vanmiddag was er niets gebeurd met de brievenbus.
Dus ging ik samen met mevrouw B. om half vijf in het bushokje ernaast zitten wachten.
Je weet maar nooit of ze er vroeger zouden zijn.
Mevrouw B. zat keurig op haar kontje, maar op den duur begon ze ongeduldig te piepen.
Vier bussen reden voorbij en zagen een heftig nee schuddende vrouw op het bankje zitten.
Ze zwaaiden vriendelijk terug.
Eindelijk daar kwam de auto met de beambte.
Na een wat verwarde uitleg kon ik het pakje aanwijzen en blij liep ik naar huis.
Het ligt klaar met het juiste adres erop.
Niks geen opgelicht, fraude en louche bedrijven.
Alleen maar een paniekvogel, die zich beschaamd afvraagt, waarom die emoties zo hoog opliepen.
Het bedrijf was uitermate vriendelijk en geduldig en vergevingsgezind.
Ik kan hem iedereen aanraden.

@Lineke

Maatje??Of vijand?

In  de blog van gisteren eindigde ik met dat je je eigen maatje bent en dat maatje blijft je altijd trouw.
Wat heerlijk is dat. Maar is dat realiteit?

Is dat realiteit?

Kun jij, kan ik zeggen, dat ik mijn eigen maatje ben?
Dat ik goed over mezelf denk, dat ik op mij kan rekenen, dat ik me geaccepteerd heb, zoals ik ben?
Heel vaak is dat andersom.
Dan ben jij je grootste vijand.
Je verwijt jezelf allerlei zaken, die er in het verleden niet goed zijn gegaan.

Of waarvan je dagelijks de gevolgen van draagt.
Was ik maar niet zo jong getrouwd, dan..
Als ik een betere moeder was geweest, dan...
Allerlei verwijten, die je jezelf om de oren slingert.
En daardoor ben je je grootste vijand geworden.

Hoogmoed.

Weet je, er zit ook iets van hoogmoed in.
Alsof jij toen wist, wat er toen anders had gemoeten.
Dat wist je niet. Het leven is nu eenmaal niet maakbaar.
Maar misschien wist je het ook wel. Was er een zachte stem in jou, die het je afraadde.
Of waren er mensen in je omgeving, waar je niet naar wilde luisteren.

Die verwijten onthouden je van compassie voor jezelf.
Misschien vind je, dat je dat ook niet verdiend.
Vergevingsgezind naar anderen, maar naar jezelf echt niet.
Je leven lang draag je de straf van je verkeerde daden.

Jezus zegt: "Heb je vijanden lief en bidt voor wie je vervolgen"
En als je nu je eigen vijand bent?

@Lineke

Wereldreizigster.

Gisteren heb ik de stap gezet om te gaan over de drempel .

De drempel, die mij toegang gaf tot mijn cocon en andersom.

Soms heb je de neiging om je terug te trekken. Ken je dat? Er gaat van alles en nog wat door je heen en als je je dan ook nog onder de mensen begeeft, dan lijkt het of je de grip een beetje kwijt raakt.

Of je hart is diep verwond en het doet pijn van binnen. Dan is je veilige holletje, de enige plek waar je wilt zijn. Diep weggedoken en onttrokken aan ogen, die je pijn bloot lijken te leggen.

Maar dat holletje kan een gewoonte worden. En dan kost het energie om eruit te stappen en de drempel over te gaan.

Vrijdag nam ik me voor: “Morgen ga ik naar den Haag.”

Oppas voor mevrouw B. (Bella de hond) geregeld.

Ik zou gebruik maken van één mijn keuzedagen met de trein.

En voor de tweede keer de museumjaarkaart laten zien bij een kassa.

Vrijdagavond viel het woord “den Haag” maar steeds op de tv. Zoiets van “een juist besluit”

Zaterdagochtend bij het wakker worden, was de bekende cocon wel heel aantrekkelijk.

Maar nee, toch de bus gepakt.

Daar ging ze. Aangekomen op de plaats van bestemming voelde ze de sterke neiging de Pri Mark binnen te gaan.

Die kende ze en daar zou ze wel een poosje zoet zijn.

Het gaf haar het gevoel van eigen terrein. Maar ook die neiging weerstond ze en stapte het VVV Kantoor binnen.

Na voorgelicht te zijn nam ze de tram naar Scheveningen en voor het eerst van haar leven stond ze te kijken naar de pier en het reuzenrad.

Ze slenterde langs Picasso’s werken, at een broodje op een bankje in de hal, ontmoette vriendelijke mensen en verbaasde zich over de wereld, die af en toe op een paradijs lijkt.

Als een wereldreiziger stapte ze haar voordeur binnen en keek met nieuwe ogen naar haar cocon.

Verdriet laat je niet achter, je gebroken hart neem je met je mee.

Maar je bent je eigen maatje en dat maatje blijft je altijd trouw.aagHa H

@Lineke

Welterusten.

Als je een hele tijd op één oor hebt gelegen, kun je weleens wakker worden door dat pijnlijke oor. 

Dat was dus het geval vannacht. En als je dan een heel pijnlijk oor hebt, val je niet direct weer in slaap.

En als je niet direct weer in slaap valt, schieten er allerlei gedachten door je hoofd.

En als er allerlei gedachten door je hoofd schieten, ga je er maar uit.

En als je er toch uit bent, schrijf je maar een blogje.

Ik hoop dat je oor er niet zeer van doet, dat je lekker zal kunnen slapen en

dat je gedachten van vrede mag hebben.

Welterusten kostbaar en geliefd mensenkind.

@Lineke

Geen lijst met regels.

Dan zal Ik u met zuiver water besprenkelen, zodat u rein wordt.
 Van al uw onreinheden en van al uw afgoden zal Ik u zuiveren.

Ik zal u een nieuw hart geven—en nieuwe en goede verlangens—
en een nieuwe geest in u planten. Ik zal uw versteende hart wegnemen 
en u een nieuw hart van vlees ervoor in de plaats geven.

Ezechiel 36:25,26

Het Christendom bestaat niet uit regels.  Vroeger wel.

We mochten op zondag geen ijsje. Ging de ijscoman door de straat en renden de buurtkinderen met een dubbeltje naar hem toe, om vervolgens tevreden likkend aan een ijsje naar huis te slenteren, wij mochten het niet.

De reden begreep ik niet zo goed. Hij werkte op zondag en als ik een ijsje zou kopen zou ik hem stimuleren op zondag te werken.

Op zondag droeg je je zondagse kleren en wee je gebeente als dat vuil werd.

Zo waren er door de week ook allerlei regels, die als je ze zou houden je tot een goed christen zouden maken.

Ik vond het een last en verzuchtte menigmaal, dat ik zou willen weten, wanneer ik dood zou gaan.

Want dan zou ik me vlak van te voren nog even “bekeren” om me van een plaatsje in de hemel te vergewissen.

Want het houden van de regels en wetten had met hemel en hel te maken.

Mits dat ik het opschrijf bekruipt me opnieuw de angst.

God keek immers van uit de hoogte op me neer en turfde mijn verkeerde daden woorden en zelfs gedachten.

Ik kon niet aan Hem ontkomen. Beklemmend was het.

Hoe anders is mijn geloof geworden. 
Waar Jezus en Zijn offer aan het Kruis voor mij persoonlijk buiten beschouwing werd gelaten, er kwam een moment dat ik me in wanhoop aan Hem heb overgegeven.

En heel langzamerhand ging het me dagen hoe het wel was bedoeld.

Dat duurde een tijd en nog heb ik het niet op een rijtje.

Maar dat maakt niet uit. De Heer heeft het evangelie aan kinderen uitgelegd, dus ook ik mag kinderlijk eenvoudig geloven.

Geloven in vrijheid, want voor die vrijheid heeft Jezus Zijn leven gelaten.

@Lineke

Vergeven, hoe doe ik dat?

Daarom zal Ik hem een deel geven onder velen en met machtigen zal hij de buit verdelen, 
omdat hij zijn leven heeft uitgegoten in de dood, en onder de overtreders werd geteld, 
terwijl hij toch veler zonden gedragen en voor de overtreders gebeden heeft. Jesaja 53:12

Terwijl hij toch veler zonden gedragen en voor de overtreders gebeden heeft.


Ooit raakte me deze zin bij het lezen van.

Ik moest een moeilijk stuk van mijn jeugd verwerken en vroeg me af hoe ik er ooit van zou herstellen.

In de Bijbel staat dat je voor je vijanden moet bidden, maar dat lukte mij niet. 
Daarmee haalde ik ze veel teveel naar me toe en ik wilde juist los gaan laten.
Wat me wel duidelijk werd was dat ik ze kon zegenen. 
Zegenen zou pijnlijker voor hen zijn, dan kwaad spreken, want dat waren ze wel gewend.
Zegenen is hen telkens in de aanwezigheid van God brengen. En de aanwezigheid van God maakt dat je je zonden onder ogen moet zien.
Dus telkens als ik aan ze dacht en die gedachten wilden met me aan de loop gaan, maakte ik als het ware een stop en zegende ze.
Ïk zegen je in de Naam van Jezus.
Ik maakte er een gewoonte van om ’s ochtends na het wakker worden
vergeving uit te spreken.
Ik vergeef je en zegen je in de Naam van Jezus. Ik schenk je de onverdiende genade. En nu laat ik je los.”
Met dat ik het iedere ochtend in gehoorzaamheid deed, hoefde ik er verder niet mee te worstelen.
Ik kon de dag beginnen en me richten op de goede dingen. 
Bij vergeving moet satan los laten, hij heeft geen recht meer om je nog langer te plagen.
Ook als degene die je zoveel pijn heeft gedaan er niet meer is helpt het om te vergeven. Het is immers niet afhankelijk van hem maar van jouw wilsbesluit. 
En het gaat om jou, jij mag vrij komen van alles.
Ook nu start ik de dag weer door  vergeving uit te spreken en te zegenen.
Want het leven is niet altijd even eerlijk.

@Lineke

Prachtige dienst.

Luister je mee?

 Prachtige Preek over Romeinen 8

@Lineke

Samen.

Hoe wonderlijk

Mens alleen

Heeft

Twee ogen

Twee oren

Twee lippen

Twee armen

Twee handen

Twee borsten

Twee benen

Twee voeten

Samen

Het is niet goed dat de mens

Alleen zij.

(Aan de hand van thema "Samen")

@Lineke

Angst voor afwijzing.

Een vage geur van eigengebakken brood hangt in mijn huis. 
Vreemd, anders is de geur veel sterker. Ik loop naar de broodbakmachine en koekeloer door het ruitje.

Zo zeg, die is klein gebleven!!

Ander meel bij een andere leverancier is de oorzaak. En een verkeerd programma ingesteld.

Ik kan het brood er zo uithalen, want het is keihard. Niet te eten dus, voer voor eenden, die hun snaveltjes er op zouden kunnen breken.

"Dat is nou precies wat angst voor afwijzing met mij doet" bedenk ik me.

Ik blijf klein en kom niet tot mijn bestemming.

Angst voor afwijzing komt voort uit afwijzing.

Heeft iedereen daar last van, van die angst? Dat vraag ik me af. Er zijn mensen, die zich niet druk kunnen maken over wat een ander van ze vindt.

Wat een ander denkt, is hun verantwoordelijkheid niet, die van hunzelf. 
Heerlijk lijkt me dat. Ik zit anders in elkaar. Ik lijk heel vaak op dat broodje: niet gerezen en klein gebleven.

Om nu de angst te overschreeuwen en er dwars door heen te gaan, om het niet onder ogen te zien, dat geeft juist het tegenovergestelde effect.

Ik lijk dan op een broodje, waar grote gaten in te vinden zijn, alsof er een muis doorheen is gekropen. Opgeblazen als een Michelin mannetje.

Dat is het dus ook niet.

Angst voor afwijzing maakt dat ik niet tot mijn bestemming kom.

Afgewezen zijn, laat nare herinneringen na in mijn ziel.

Mij helpt het om het telkens maar weer aan God te vertellen.

Telkens als ik iets nieuws moet ondernemen en gelukkig doe ik dat wel, want het kan je ook laten verstoppen in een hoekje, zeg ik het maar weer tegen God.

Gisteren ging ik op spreekuur bij de Wethouder. En daar was mijn bekende metgezel weer.

Angst om afgewezen te worden.

Maar weet je, toen ik het achter de rug had en naar huis fietste, fluisterde de Stille Stem:

“IK ben ZO trots op je.”

En ik werd daar zo blij van. Het enige wat mij helpt is Vaders liefdevolle bevestiging.

Het doet mijn angst wegsmelten en ik mag rijzen en gevuld worden door Zijn Liefde.

Vader zegt tegen ons:

Mijn duif in de rotskloof,

in de schuilhoek van de bergwand,

laat mij uw gedaante zien,

laat mij uw stem horen,

want zoet is uw stem

en uw gedaante is bekoorlijk. Hooglied 2:14

Ik moest denken aan het volgende lied en daar eindig ik mee.

@Lineke

"Blijf van me af" zei mijn bureau.

Vandaag heb ik een rooster gemaakt. Met daarop de voorkomende huishoudelijke klusjes en heb ze verdeeld over twee weken.

Zaterdag en zondag uitgezonderd, maar verder ben ik van plan iedere dag iets in huis te doen.

Inderdaad, ik heb mijn huishoudelijke hulp afgezegd. Ik doe het weer zelf.

Ik weet niet, wat ik heb met huishoudelijke hulpen. Het lijkt erop, als ze komen dat ik mijn bezit uit handen geef en mezelf er bij. Het werkt heel gek.

Na de borstreconstructie heb ik drie maanden iedere dag iemand gehad die me kwam douchen en de drains, die maar bleven lopen werden verzorgd.

Ik had daar niet de minste moeite mee.

Ik werd met heel veel respect benaderd. En ja, ik bleef me heel erg ziek voelen.

Alleen, omdat ik achteraf bekeken allergisch bleek te zijn voor silliconen.

Zit de moeite die ik nu heb met de hulp, die een keer per week komt om te poetsen in het feit dat ik weer zelfstandig ben? Weet je, het is me een doorn in het oog als de smartphone meegenomen word aan het begin van het werk en op mijn bureau word gelegd.

Mijn bureau is geloof ik een soort meubel, die vanaf een grote afstand roept:

“Blijf van me af”

En weet je, als ik aandachtspunten naar voren breng en het word met het grootste gemak opnieuw genegeerd, ontbreekt mij de moed om het nog eens weer te zeggen.

En dan is ze ook zielig, want ondanks mijn dringende vraag bij binnenkomst om niet over de problemen te praten, heb ik al weer hele kwetsbare dingen gehoord, waardoor mijn hart smelt, telkens als ik haar zie.

Tja en dat werkt ook niet mee aan een goede verstandhouding.

Want my home is my castle.

Daar ben ik mezelf en kan ik huilen en verdrietig zijn.

Als ik er aan toe ben laat ik de ophaalbrug over de kasteelgracht zakken en kom ik naar buiten.

Herken je dit? Ik vind het echt zo zeurderig van mij. Ze bedoelen het toch goed, het zijn aardige meisjes, waarom ben ik nu zo?

In ieder geval zal ik nooit misbruik maken van de voorzieningen.

@Lineke

En de winnaar is....

Met mijn blog BREEKBAAR

heb ik de bloghop van december/januari gewonnen.

Snel uitgelegd wat een bloghop is:

De winnaar zoekt een thema uit, de deelnemers schrijven, tekenen, koken of fotograferen erover en sturen hun bijdrage in.

De host (winnaar) kiest voor haar, de meest aansprekende inzending en deze mag zich de volgende host noemen en het gaat weer van voren af aan.

1-03-2017 start de volgende bloghop, dus heb ik een hele maand om over het thema na te denken.

Hebben jullie ideeën?

Willen jullie me eens helpen om op ideeën te komen?

Zou je willen reageren en vertellen waar jij graag eens een blog over zou willen lezen?

Wat houd jou bezig of waar zit jij mee in de knoop?

Voel je  vrij.

Ik ben benieuwd.

@Lineke

Vrede met de tijd van nu.

Vanmiddag gebeurde het weer. Op de fiets met de leenaccuu reed ik in een heerlijke tempo naar mijn fisio.

Een echtpaar kwam  me tegemoet en de vrouw begroette me hartelijk.

Lichtgekleurd haar en een brede glimlach. Ik groette verbaasd vriendelijk terug, om vervolgens me te bedenken waar ik de vrouw van kende.

Ik dacht terug aan een voorval op de Bijbelstudie. Daar had iemand een verhaal vertelt als gebedspunt en dat was ik de week daarop ook kwijt.

Totaal uit mijn geheugen gefloept alsof ik een week had overgeslagen.

Op de tafel bij de fisio vroeg ik haar of ze me zou willen attenderen als ik Alzheimer zou krijgen.

Maar ze zei dat het de symptomen van een chemobrein zijn.

Zelfs CTG’s tonen aan dat chemo blijvende schade aanbrengt in de hersenen.

Daar doen we het dan maar mee.

Ik moest denken aan een gedeelte uit Prediker.

Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd; er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven, een tijd om te planten en een tijd om het geplante uit te rukken, een tijd om te doden en een tijd om te helen, een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen, een tijd om te wenen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwklagen en een tijd om te dansen, een tijd om stenen weg te werpen en een tijd om stenen bijeen te zamelen, een tijd om te omhelzen en een tijd om zich van omhelzen te onthouden, een tijd om te zoeken en een tijd om te laten verloren gaan, een tijd om te bewaren en een tijd om weg te werpen, een tijd om te scheuren en een tijd om dicht te naaien, een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken, een tijd om te beminnen en een tijd om te haten, een tijd van oorlog en een tijd van vrede.

Tot oktober 2010 was ik een gezonde energieke vrouw, die al vanaf haar zeventiende  in de zorg werkte.

En dat was hard werken. Maar ik was niet moe te krijgen, ik kon maar doorgaan.

Toen kwam de kanker, de operaties, de chemo’s, de bestralingen en de herceptins.

Tijdens de chemo een echtscheiding. En nu moet mijn hoofd om.

Mijn lichaam is het wel, maar mijn hoofd niet.

Die zit nog heel vaak in de periode dat alles goed was en dat ik energiek was.

Maar zegt Prediker Alles heeft zijn tijd.

En nu is de tijd van rustig aandoen en luisteren naar je lichaam.

En een tijd van rouwklagen, omdat de tijd van gezond en energiek zijn voorbij is.

Ja, ik weet: we zijn er nog. Maar soms is dat gewoon niet genoeg.

Dan wil je nog één keer net als toen. Die tijd dat je danste, het leven omhelsde, dat je baarde, dat je mocht planten en dat je vrede had.

Maar vrede daar kun je nu ook om vragen.

Vrede met de tijd van nu en niet meer in gevecht zijn met de tijd van toen.

@Lineke