Kostbaar en Geliefd.

Vanavond zou ik bezoek krijgen. Vlak voor de komst liet ik mw.B. nog even uit. Ze was in een vrolijke bui en zwieperde met haar pluimstaart voor me uit.
Nu heeft ze een hekel aan water, behalve als ze er uit kan drinken.
Of ze dat van plan was, ik weet het niet.
Ze leek ook wel een grote boodschap te willen neerleggen aan de rand van het water. Ze doet het namelijk altijd keurig buiten het bereik van schoenzolen
In ieder geval liep het niet goed af.
Mw. B. dook met een vaart het kanaaltje in en een vies stinkend hondje kwam weer boven.
Ze was echt koppie onder geweest. Al proestend en schuddend liep ze voor me aan naar huis.
Nu heb ik bij de voordeur een doek liggen, dus werd de eerste schade opgedroogd.
Maar mensen, wat stonk mw.B.
Goede raad is duur, ze moest eerst de bench maar in.
Het bezoek belde aan.
Ik nodigde haar uit om plaats te nemen, maar poeslief vond dat ze recht had op die zetel en ging er snel liggen.
Poes eruit en bezoek erin.
Het is wat met dieren, die menen dat ze recht hebben o…

Het thema van de bloghop van de komende twee maanden kun je op kauwen.
Ik was er onzeker over. Liever heb ik iets lichts en luchtigs en dat was wat er door mijn hoofd speelde.
Licht en Luchtig. Maar helaas de tijd waarin we leven is niet licht en luchtig.
O tussendoor is er genoeg te vinden wat licht en luchtig is.
Maar als je het zware en het verdrietige niet onder ogen ziet, zal er geen plaats zijn voor licht en luchtig.
Geert Wilders staat bovenaan in de peilingen.
Op dit moment heeft hij 29 zetels en stijgt ver boven de anderen uit.
Is het een teken van deze tijd, dat mensen zoals hij, zoveel ruimte krijgen?
Ik weet het niet, maar het lijkt erop alsof de boze steeds meer voet aan de grond krijgt.
Daarmee spreek ik onmiddelijk een oordeel uit, dat weet ik.
Maar ik geloof niet, dat je er komt met ongenuanceerde kreten, die nergens op gebaseerd zijn.
Het is wel de onvrede van het volk, waarnaar geluisterd dient te worden en teveel is er aan voorbij gegaan en word er maar van alles door de keel …

Dankzegging Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting, die ons troost in al onze druk, zodat wij hen, die in allerlei druk zijn, troosten kunnen met de troost, waarmede wijzelf door God vertroost worden. Want gelijk het lijden van Christus overvloedig over ons komt, zo valt ons door Christus ook overvloedig vertroosting ten deel. Worden wij verdrukt, het is u tot troost en heil; worden wij getroost, het is u tot een troost, die zijn kracht toont in het doorstaan van hetzelfde lijden, dat ook wij ondergaan. En onze hoop voor u is wèl gegrond, want wij weten, dat gij evenzeer aan de vertroosting deel hebt als aan het lijden. 2 Kor. 1:3-7
En mijn hoop voor jou is wèl gegrond, want ik weet, dat jij evenzeer aan de vertroosting deel hebt als aan het lijden.
Inderdaad net als ik, heb jij deel aan het lijden. Het verdriet wat ik voel en deel met jou is je niet vreemd. Ook jij leeft hier op deze aarde waarin gebrokenheid i…

Vandaag was het zover. Ons koningspaar bracht een bezoek aan ons dorp.
Toen het nieuws aangekondigd werd, werd ik helemaal nerveus blij.
Ik zou mijn koningin in het echt gaan zien.
Ze is me bekend van foto's en beeldschermen, waar ik haar bewonderend aanstaar.
Ik ben nieuwsgierig naar haar kleding, vergelijk haar met andere hoogheden, die er maar wat grijsjes bij afsteken.
Ik vind haar geweldig en kan, als ik niet oppas, hele verhalen om haar heen breien.
Dus 21 februari had ik vrij gepland, ik zou aanwezig zijn.
Niet dus.
Ik ging gewoon aan het werk vanochtend. Nam telefoontjes aan van mensen, die zich aanmelden voor wijketentjes, luisterde naar"het moet me even van het hart" verhalen
en maakte afspraken voor allerlei andere dingen en had een fijne ochtend.
Ondertussen leefde ik met de menigte mee, die een paar straten verderop stond te juichen en te zwaaien naar mijn droomkoningin.
Ze is nog steeds bekend van foto's en beeldschermen en ik laat het maar zo. 

@Lineke

Ieder jaar is het hetzelfde. 
In de aanloop naar mijn verjaardag ben ik verdrietig.
Ik heb geen zin om mijn geboortedag te vieren.
Dit jaar word ik 64 jaar. 
En dat betekent dat ik al 64 jaar op deze aardbol verblijf. Rondloop kan ik niet zeggen, want het eerste jaar van mijn leven liep ik nog niet.
Ieder jaar ben ik weer verdrietig.
En lijkt het erop dat of er een barst in mijn tranenkruik zit.

Kan ik echt met overgave mijn geboortedag vieren?
Ben ik blij met mijn leven en zoals het verlopen is?
Nee, dat kan ik niet zeggen.
Het is vaak meer een gevecht geweest en dat is het nog.
Vanaf dat ik het levenslicht zag, is de vijand van het leven erop uit geweest om mij onder te schoffelen.
En dit jaar word ik er ook aan herinnert dat mijn moeder er niet meer is.
Weet je, ik ben moe van het vechten.
Ik kan niet meer. Mijn arm is heel erg dik, mijn schouder moe.
De littekens over mijn borstkas verkleven.
En ik mis een maatje, iemand die er af en toe voor me is.
Veel verliezen heb ik mee moeten maken.
Verliezen…

Omdat mijn museumkaart ongebruikt in mijn portemonnee zit en de keuzedagen van de NS niet gebruikt worden, heb ik de keuze gemaakt om een hondenuitlaatservice voor mw. B. in te schakelen.
Vorige week kwam ze kennismaken en ze was toch uberschattig tegen mw. B.
Ze noemde haar "popje" en knuffelde uitgebreid.
Heel anders dan de hele voorname mevrouw, die in een nepbontjas met een hele grote hond over het winkelcentrum paradeerde en en sprak tegen haar lievelingetje
"Kom lieverd, nu gaat mammie naar huis.
Ga je met mammie mee?"
De beveiliger was nergens te zien om mammie te waarschuwen, dat ze niet met haar grote kind in het winkelcentum mocht komen.
Ik liet het ook maar zo en luisterde en keek met stijgende verbazing.
Ik zou toch echt niet tegen mw. B. zeggen, dat ik haar mammie ben.
Alhoewel..
Vandaag was het zover.
Mw. B. werd opgehaald en rond half elf zou ik foetsie moeten zijn.
Ik was nerveus. En had het gevoel dat niemand zo voor mijn hond zou kunnen zorgen, als ik het kon…

Gisteren kwam ik haar tegen.  Ze had me heel blij nieuws te vertellen en mijn tranen drongen zich naar voren. Wat heerlijk, eindelijk..  Weten jullie het nog? De vluchteling, laten we hem Habib noemen, 38 jaar, heel ziek, stierf in het bijzijn van ons. Habib liet vrouw en vijf kinderen achter. En nu hebben ze dan eindelijk de status. Habib drong zich naar voren in mijn herinnering. “Lineke, geef me je hand eens? Ik legde mijn hand in de zijne Hij draaide mijn handpalm omhoog en terwijl hij zijn andere hand er op deed zei hij: “Ik leg mijn gezin in jouw hand. Jij moet voor ze vechten en zorgen dat ze hier kunnen blijven” Ik vroeg hem zijn hand in de mijne te leggen en draaide zijn handpalm open. “Habib, ik leg jouw gezin terug in jouw hand. Dat is me te zwaar, dat wil ik niet doen” Belofte maakt schuld en ik was me bewust van mijn beperkte leventje. Meer als ik deed kon en wilde ik niet. En onder druk van smartelijke omstandigheden iets op me nemen ook niet. We hebben een God Die zorgt en ik hoef d…

Vanmiddag zat ik om half vijf op wacht bij de brievenbus.
Niet omdat ik post van een geliefde verwachtte, nee, ik had iets heel stoms uitgehaald.
Ik zal jullie het opbiechten.
Vorige week deed ik een impulsaankoop.
Via internet.
De volgende dag lag het in mijn postvakje, het was een aankoopje zo groot, dat het met briefpost kon, dat wel.
Maar aankoopjes kunnen ook nog prijzig zijn.
Met de bestelling had ik geen mail gekregen, dacht ik.
En dat vond ik verdacht.
Want als ik het zou willen retourneren, had ik geen gegevens.
Ik schreef het bedrijf aan, want  ik was er niet tevreden over.
Het bedrijf wist van niks. Nadat ze het hadden uitgezocht, bleek dat ik het ergens anders had besteld.
Dus deed ik een mail de deur uit naar het volgende bedrijf.
Ik hoorde helemaal niks en raakte behoorlijk in paniek.
Geen factuur, terwijl ik betaald had.Geen bestelnummer.
Internetfraude, louche webshops, gast in Opgelicht om mijn verhaal te doen, het schoot allemaal door mijn hoofd.
Ik pakte de bestelling in, deed mijn…

In  de blog van gisteren eindigde ik met dat je je eigen maatje bent en dat maatje blijft je altijd trouw.
Wat heerlijk is dat. Maar is dat realiteit?


Is dat realiteit?

Kun jij, kan ik zeggen, dat ik mijn eigen maatje ben?
Dat ik goed over mezelf denk, dat ik op mij kan rekenen, dat ik me geaccepteerd heb, zoals ik ben?
Heel vaak is dat andersom.
Dan ben jij je grootste vijand.
Je verwijt jezelf allerlei zaken, die er in het verleden niet goed zijn gegaan.





Of waarvan je dagelijks de gevolgen van draagt.
Was ik maar niet zo jong getrouwd, dan..
Als ik een betere moeder was geweest, dan...
Allerlei verwijten, die je jezelf om de oren slingert.
En daardoor ben je je grootste vijand geworden.


Hoogmoed.
Weet je, er zit ook iets van hoogmoed in.
Alsof jij toen wist, wat er toen anders had gemoeten.
Dat wist je niet. Het leven is nu eenmaal niet maakbaar.
Maar misschien wist je het ook wel. Was er een zachte stem in jou, die het je afraadde.
Of waren er mensen in je omgeving, waar je niet naar wilde luisteren…

Gisteren heb ik de stap gezet om te gaan over de drempel . De drempel, die mij toegang gaf tot mijn cocon en andersom. Soms heb je de neiging om je terug te trekken. Ken je dat? Er gaat van alles en nog wat door je heen en als je je dan ook nog onder de mensen begeeft, dan lijkt het of je de grip een beetje kwijt raakt. Of je hart is diep verwond en het doet pijn van binnen. Dan is je veilige holletje, de enige plek waar je wilt zijn. Diep weggedoken en onttrokken aan ogen, die je pijn bloot lijken te leggen. Maar dat holletje kan een gewoonte worden. En dan kost het energie om eruit te stappen en de drempel over te gaan. Vrijdag nam ik me voor: “Morgen ga ik naar den Haag.” Oppas voor mevrouw B. (Bella de hond) geregeld. Ik zou gebruik maken van één mijn keuzedagen met de trein. En voor de tweede keer de museumjaarkaart laten zien bij een kassa. Vrijdagavond viel het woord “den Haag” maar steeds op de tv. Zoiets van “een juist besluit” Zaterdagochtend bij het wakker worden, was de bekende coco…

Als je een hele tijd op één oor hebt gelegen, kun je weleens wakker worden door dat pijnlijke oor.  Dat was dus het geval vannacht. En als je dan een heel pijnlijk oor hebt, val je niet direct weer in slaap. En als je niet direct weer in slaap valt, schieten er allerlei gedachten door je hoofd. En als er allerlei gedachten door je hoofd schieten, ga je er maar uit. En als je er toch uit bent, schrijf je maar een blogje. Ik hoop dat je oor er niet zeer van doet, dat je lekker zal kunnen slapen en dat je gedachten van vrede mag hebben. Welterusten kostbaar en geliefd mensenkind.
@Lineke

Dan zal Ik u met zuiver water besprenkelen, zodat u rein wordt.
 Van al uw onreinheden en van al uw afgoden zal Ik u zuiveren. Ik zal u een nieuw hart geven—en nieuwe en goede verlangens—
en een nieuwe geest in u planten. Ik zal uw versteende hart wegnemen 
en u een nieuw hart van vlees ervoor in de plaats geven. Ezechiel 36:25,26
Het Christendom bestaat niet uit regels.  Vroeger wel. We mochten op zondag geen ijsje. Ging de ijscoman door de straat en renden de buurtkinderen met een dubbeltje naar hem toe, om vervolgens tevreden likkend aan een ijsje naar huis te slenteren, wij mochten het niet. De reden begreep ik niet zo goed. Hij werkte op zondag en als ik een ijsje zou kopen zou ik hem stimuleren op zondag te werken. Op zondag droeg je je zondagse kleren en wee je gebeente als dat vuil werd. Zo waren er door de week ook allerlei regels, die als je ze zou houden je tot een goed christen zouden maken. Ik vond het een last en verzuchtte menigmaal, dat ik zou willen weten, wanneer ik dood zou…

Daarom zal Ik hem een deel geven onder velen en met machtigen zal hij de buit verdelen, 
omdat hij zijn leven heeft uitgegoten in de dood, en onder de overtreders werd geteld, 
terwijl hij toch veler zonden gedragen en voor de overtreders gebeden heeft. Jesaja 53:12

Terwijl hij toch veler zonden gedragen en voor de overtreders gebeden heeft.


Ooit raakte me deze zin bij het lezen van.

Ik moest een moeilijk stuk van mijn jeugd verwerken en vroeg me af hoe ik er ooit van zou herstellen.

In de Bijbel staat dat je voor je vijanden moet bidden, maar dat lukte mij niet. 
Daarmee haalde ik ze veel teveel naar me toe en ik wilde juist los gaan laten.
Wat me wel duidelijk werd was dat ik ze kon zegenen. 
Zegenen zou pijnlijker voor hen zijn, dan kwaad spreken, want dat waren ze wel gewend.
Zegenen is hen telkens in de aanwezigheid van God brengen. En de aanwezigheid van God maakt dat je je zonden onder ogen moet zien.
Dus telkens als ik aan ze dacht en die gedachten wilden met me aan de loop gaan, maakte …

Luister je mee?

Prachtige Preek over Romeinen 8

@Lineke

Hoe wonderlijk Mens alleen Heeft Twee ogen Twee oren Twee lippen Twee armen Twee handen Twee borsten Twee benen Twee voeten Samen Het is niet goed dat de mens
Alleen zij.

(Aan de hand van thema "Samen")
@Lineke

Een vage geur van eigengebakken brood hangt in mijn huis. 
Vreemd, anders is de geur veel sterker. Ik loop naar de broodbakmachine en koekeloer door het ruitje. Zo zeg, die is klein gebleven!! Ander meel bij een andere leverancier is de oorzaak. En een verkeerd programma ingesteld. Ik kan het brood er zo uithalen, want het is keihard. Niet te eten dus, voer voor eenden, die hun snaveltjes er op zouden kunnen breken. "Dat is nou precies wat angst voor afwijzing met mij doet" bedenk ik me. Ik blijf klein en kom niet tot mijn bestemming. Angst voor afwijzing komt voort uit afwijzing. Heeft iedereen daar last van, van die angst? Dat vraag ik me af. Er zijn mensen, die zich niet druk kunnen maken over wat een ander van ze vindt. Wat een ander denkt, is hun verantwoordelijkheid niet, die van hunzelf. 
Heerlijk lijkt me dat. Ik zit anders in elkaar. Ik lijk heel vaak op dat broodje: niet gerezen en klein gebleven. Om nu de angst te overschreeuwen en er dwars door heen te gaan, om het niet ond…

Vandaag heb ik een rooster gemaakt. Met daarop de voorkomende huishoudelijke klusjes en heb ze verdeeld over twee weken. Zaterdag en zondag uitgezonderd, maar verder ben ik van plan iedere dag iets in huis te doen. Inderdaad, ik heb mijn huishoudelijke hulp afgezegd. Ik doe het weer zelf. Ik weet niet, wat ik heb met huishoudelijke hulpen. Het lijkt erop, als ze komen dat ik mijn bezit uit handen geef en mezelf er bij. Het werkt heel gek. Na de borstreconstructie heb ik drie maanden iedere dag iemand gehad die me kwam douchen en de drains, die maar bleven lopen werden verzorgd. Ik had daar niet de minste moeite mee. Ik werd met heel veel respect benaderd. En ja, ik bleef me heel erg ziek voelen. Alleen, omdat ik achteraf bekeken allergisch bleek te zijn voor silliconen. Zit de moeite die ik nu heb met de hulp, die een keer per week komt om te poetsen in het feit dat ik weer zelfstandig ben? Weet je, het is me een doorn in het oog als de smartphone meegenomen word aan het begin van het werk en…

Met mijn blog BREEKBAAR heb ik de bloghop van december/januari gewonnen. Snel uitgelegd wat een bloghop is: De winnaar zoekt een thema uit, de deelnemers schrijven, tekenen, koken of fotograferen erover en sturen hun bijdrage in. De host (winnaar) kiest voor haar, de meest aansprekende inzending en deze mag zich de volgende host noemen en het gaat weer van voren af aan. 1-03-2017 start de volgende bloghop, dus heb ik een hele maand om over het thema na te denken.
Hebben jullie ideeën?
Willen jullie me eens helpen om op ideeën te komen? Zou je willen reageren en vertellen waar jij graag eens een blog over zou willen lezen? Wat houd jou bezig of waar zit jij mee in de knoop? Voel je  vrij.
Ik ben benieuwd.
@Lineke

Vanmiddag gebeurde het weer. Op de fiets met de leenaccuu reed ik in een heerlijke tempo naar mijn fisio. Een echtpaar kwam  me tegemoet en de vrouw begroette me hartelijk. Lichtgekleurd haar en een brede glimlach. Ik groette verbaasd vriendelijk terug, om vervolgens me te bedenken waar ik de vrouw van kende. Ik dacht terug aan een voorval op de Bijbelstudie. Daar had iemand een verhaal vertelt als gebedspunt en dat was ik de week daarop ook kwijt. Totaal uit mijn geheugen gefloept alsof ik een week had overgeslagen. Op de tafel bij de fisio vroeg ik haar of ze me zou willen attenderen als ik Alzheimer zou krijgen. Maar ze zei dat het de symptomen van een chemobrein zijn. Zelfs CTG’s tonen aan dat chemo blijvende schade aanbrengt in de hersenen. Daar doen we het dan maar mee. Ik moest denken aan een gedeelte uit Prediker.
Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd; er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven, een tijd om te planten en een tijd om het geplante uit te ru…