Kostbaar en Geliefd.

Geborgenheid.
Het is 29 april en ik zou nog een poging kunnen doen. Een bijdrage leveren aan de bloghop van deze maand met het thema "geborgenheid." De bedenker van het thema, Anton, heeft al eerder "gebrokenheid" aangedragen. En dat is voor mij nu waar het precies om draait. Op deze aardkloot is er geborgenheid nodig in gebrokenheid. Als je later bij God bent,  zul je voor eeuwig geborgen zijn. Maar hier op aarde is er strijd, juist om geborgenheid. Want zelfs is een kindje in de moederschoot niet geborgen meer. Vluchten mensen voor oorlog en geweld. Komt een man van 38 jaar, doodziek de oceaan overgestoken  in de verwachting te sterven bij zijn eerdere gevluchte vrouw en vijf kinderen.

Vertel me dan over geborgenheid. Reik me aan, waar ik het kan vinden. Zodat ik het kan geven aan mensen, die het zoeken. Veiligheid en zekerheid voor hun leven. Vertel me maar dat ik somber ben. Dat ik niet genoeg geloof. Dat ik de zwarte kant van het leven bezie. Maar het is de realiteit.

Geborgenh…

Als twee mensen ruzie hebben, dan zijn ze koppig. Te koppig om het bij te leggen. Terwijl het kind in hun verlangt naar harmonie. Er naar verlangt dat het weer goed is, dat ze weer 'vriendjes' zijn
Wat kunnen we veel van het kind in ons leren. Maar het is dan wel zaak om er naar te luisteren. Het de ruimte te geven.
Het kind in ons heeft heel vaak de opdracht gekregen om het mondje te houden. Het zit in een hoekje en treurt. Het heeft verdriet, want het wordt niet gehoord. Maar het mag ook niet spelen. Niet creatief zijn. Niet gek doen. Het kind in ons.
Is dat een gekke gedachte? Is het een idee dat stamt uit deze moderne tijd? Is het iets van psychologen? Dat geloof ik niet.
Als Jezus zegt "Als je niet word als een kind kun je Mijn koninkrijk niet binnengaan" bedoelt Hij dan dat je kinds moet worden.
Nee, Hij bedoelt dat je het kind in je alle ruimte moet geven. Het kind, wat vertrouwt, het kind wat gelooft. Het kind, wat verdriet heeft en het kind wat diep voelt.
Ooit heb ik me voo…

Zeven maanden geleden kwam Lemeese naar Nederland. 
Een moeder uit Irak met vijf kinderen in de leeftijd van 3 tot 13 jaar.
Ze kwam in een wankele boot en zag mensen om haar heen verdrinken.
Iedere nacht om twee uur word ze wakker en ziet het weer voor zich.
Na de reis op zee liep ze nog 20 kilometer zonder eten samen met haar vijf kinderen.
Vader Ahmed was achtergebleven. Hij was al ziek. Drie maanden geleden kwam hij in Nederland aan. Ook hij heeft een vergelijkbare reis achter de rug.
Een man van 38 jaar met uitgezaaide kanker, Non Hodgkin.
Hij wilde zo graag bij zijn vrouw en kinderen zijn, maar moest helaas doodziek worden opgenomen  in het ziekenhuis.

Wat zou het fijn zijn, als we de kinderen zouden verrassen met een kaart.
Willen jullie meedoen?

Mijn adres kun je krijgen via 

lief.kostbaar.mensenkind@gmail.com

@Lineke

Vandaag is het een beetje een "Nietsdag."
Helemaal niets doen..Gisteravond had ik grote plannen, zoals een dagje "statten" of zo.
Maar vandaag kwam daar niets van.
Met de hond uit, die gisteren liefdevol door mijn buuvje uitgelaten en geherbergd is.
Het was haar aandeel aan de hulp in ernstige omstandigheden.
Vandaag is terugkoppelen en door de acties die er plaats vinden, er nog meer van overtuigd zijn dat het goed was.
Toch gaat het onderbuikgevoel ook aan de gang.
Stel je toch eens voor....
Je bent jong en in de kracht van je leven, je vlucht voor je leven met je gezin naar veilige oorden en je bent zo ziek, dat je niet weet of je blijft leven.

Ik ervaar een grote machteloosheid.
De ruimte, waarin mensen soms moeten verkeren is veel groter dan mijn armen reiken.
Ik zou ze in mijn armen willen sluiten en veilig weg willen bergen.
Ik zou ze in een binnenzak van mijn wijde mantel willen stoppen en in een land van teer groen en zachte zonneschijn, van stilte en kabbelende beekj…

Wat kunnen sommige dagen heftig verlopen.
Gisteren was zo'n dag. Vanwege privacy kan ik niet in details treden, maar wel probeer ik wat gevoelens te vertolken.
Vertolken tot een lied, waarin een verdrietige ondertoon te horen is.
Ik zing graag, maar heb niet zoveel verstand van noten.
Maar soms zing je iets wat wringt met een tegenstem.
En wat zijn er veel tegenstemmen te horen.

Wat wringt het soms. Wat zijn er een dissonanten.
Hoe kan dat ooit een mooi stuk worden tot eer van de Schepper?
Je doet wat je kan, wat je ervaring is, door de loop der jaren.
Er is op dat moment gewoon niemand anders en niemand met die ervaring.
Maar je doet het met een dubbel gevoel.

Want vanuit een staat van je minder waard voelen dan de ander, kan het een kick geven.
En ergens zit er iemand in me die zich dit afvraagt.
Of is het, omdat ik er liever voor weg zou lopen, omdat het me teveel aan mijn eigen kind doet denken.
Wat als ik naast hem zou zitten en hij in deze conditie zou zijn.
Stop!!! Niet denken, niet verde…

Regelmatig wip ik even binnen bij mensen uit Syrië en Irak.
We praten met handen en voeten en hebben daarom veel plezier. Ze praten mij na en ik probeer hun na te praten.
We drinken koffie en eten stroopwafels.
Want die zijn zo lekker.
Ons kleine vriendinnetje gaat sinds december naar school en word er bij geroepen.
Zelfbewust vertaalt ze ons gebrabbel en glimt, omdat we trots op haar zijn.
Wat houd ik van ze.
Waren ze eerst mensen met indrukwekkende verhalen, nu zijn ze veel meer naasten, gescheiden door een taalbarrière.
Ik ben mooi, zeggen ze en ik vertel dat dat komt door Isa, Die in mijn hart woont.
Ik houd zoveel van Hem, Hij is mijn alles.
Ook mijn vriendin heeft een grote liefde voor haar God.
Ik kom haar tegen op de fiets, terwijl ze de Koran op haar koptelefoon heeft en me dus niet hoort, als ik joehoet.
Wat een trouw en wat een toewijding ontmoet ik in haar.

Ze bidden veel voor het komende interview. 
Vanmiddag vlak voor dat ik naar de kerk ga, wip ik nog even binnen.
Ik vraag aan de vade…

Wat is het lastig om als je je verdrietig voelt en down bent te schrijven.
Tenminste te schrijven en weten dat je gelezen word.
Je wilt niet exposeren met je verdriet en pijn.
Maar het is er wel.
Schrijven is een van mijn levensbehoeften, die vervult dient te worden.
Als ik niet schrijf, raak ik helemaal op slot.
Ook wil ik het niet maar steeds  over mezelf hebben.
Het dagelijks leven bestaat ook niet alleen uit ik en mezelf.
Er zijn genoeg zaken, waar ik me voor inzet.
Zeg ik dit nu als verontschuldiging? "Denk niet dat mijn leven alleen om ik en mij draait?"

Want dat heb ik nooit gedaan.
Juist in de tijd dat ik kanker had en voor behandelingen ging en men mij vroeg, hoe het was vroeg ik met opzet en echte belangstelling, hoe het met de ander ging.
Want het leven zou erg eenzaam zijn en absoluut niet boeiend meer, als het een solistengebeuren was.

Gisteravond keek ik naar "de Wandeling". Ik kijk daar graag naar en gisteren was het echt boeiend.
Een man, in al zijn kwetsbaarheid…

Geborgenheid? Gebrokenheid!!!

Iedere morgen als ik opsta, schijnt het zonnetje al vrolijk naar binnen.
Ik gooi het balkondeur open en stap onder de douche.
Dan lijn ik mijn hondje aan en ga op stap.

Doordat ik nu regelmatig buiten kom en met open ogen en oren loop om ieder teken van het voorjaar op te vangen,
 zie ik de bomen groener worden.
Het is net of de vroege ochtendschilder is langs geweest om de natuur weer een nieuw tintje te geven.
Ook bloeien de boompjes langs de weg nu.

Wat is het toch geweldig mooi.
Ik drink het in en het verfrist mijn innerlijk.
Mijn zere ziel laaft zich aan het jonge groen.
Het roept me toe om me te openen voor nieuw leven.

Want wat heb ik een verdriet en pijn op dit moment.
En wat vind ik het moeilijk om het te voelen en te ervaren.
Er hangen sluiers in mijn hart.
En achter die sluiers zitten tranen.

Op de vraag aan de Heer wat voor sluiers het zijn, word me het duidelijk dat het angst voor afwijzing is.
Zo vaak werd me te kennen gegeven dat ik niet moest huilen.
Dat ik…

Herinner je je dat nog? 
De tijd, waarin we leerden assertief te zijn.
Voor onszelf op te komen en eerlijk te zeggen, wat je er van vond.
Ongeacht hoe het over kwam en wat het met de ander deed.
Er waren assertiviteitstrainingen.
Nu is daar niets mis mee.
 Maar het moet wel in relatie met de ander gaan.
Het moet de verbinding ten goede komen.

Als je het doet om jouw mening te kunnen ventileren, om je hart te luchten en de ander verwond achter te laten zonder dat je je er verder om bekommerd, geloof ik niet dat het heilzaam is.

Maar wat kan er veel op je af komen. En vooral als je geneigd bent om ieder de ruimte te geven en te willen begrijpen.
 Soms vallen er verschillende mensen met de deur in huis en kun je daardoor aan jezelf gaan twijfelen.

Wat is het dan fijn dat de Stille Stem hoorbaar is.


Ik ben vóór je.  
Het dringt van ver door. 
Alsof het nog verstikt word door de deken van harde woorden.
Want geweld dendert nog een poosje na.
Maar luider klinkt de Stem.


IK ben vóór je. 


Waar staat dat ook al…

Tijdens de opleiding tot stagebegeleider leerde ik, dat er verschillende leertypes zijn.
Ook in de cursus tot taalcoach kwam het opnieuw naar voren.
Nu weet ik van mezelf, dat ik een doener ben.
Ik probeer de zaak eerst uit en als ik er niet uit kom, pak ik het boekje erbij om de oplossing te vinden.
Zo ook met mijn nieuwe snijmachine.
Electrisch en handig om mijn eigengebakken brood in nette plakjes te snijden.
En hoe heerlijk zijn de nette plakjes van de kaas van de boer met zijn onhandige handen.

Wat had ik er een plezier in.
Er was een onderdeel, waar ik niet zoveel mee kon en wat ook niet uitgelegd werd op de summiere tekening.
Maar geen nood, zonder ging ook.
Tot gisteravond.
Het apparaat was net betaald, want hij was gekocht op het internet.
Koolraap werd in plakken gesneden. En van die plakken wilde ik nog wel een soort van frietjes.
Het ging goed, totdat mijn wijsvinger slachtoffer werd van mijn leerstijl en overmoed.
Poezen en hond keken met grote ronde ogen naar het bloederige toneel.
Met…

Om aandacht te geven aan je emoties, je hart, je gevoelens die er op dit moment spelen, is veel moed nodig.
Want ze hebben een stem en die stem wil je misschien niet altijd horen.
Het kan zijn, dat ze je vertellen, dat je je ongelukkig voelt.
Je kunt het nu niet even handelen, dat komt later wel.
Je rent naar de kast en zoekt iets eetbaars op.
En zonder nadenken begin je te snoepen. Of je schiet achter de pc en gaat een spelletje doen.
Want beide methode's brengen een geluksgevoel.
Het is wel tijdelijk. En als je stopt, heb je zo'n numbgevoel

Stel, dat je wel zo moedig bent om naar de stem van je hart te luisteren.
Wat zou het op leveren?
In ieder geval dat je in het hier en nu gaat leven.
Want het is vandaag, dat je hart je iets wil vertellen.
En dat vind ik een hele prettige ervaring.
Het leven in het hier en nu.

Israël.

In Israël verstond ik die kunst.
Gisteren was gisteren, morgen is er nog niet, het is alleen nu.
En het nu is nu al weer voorbij.

Het NU is NU alweer voorbij.
Het hielp me in …

Nu ik aan het oefenen ben, om mijn emoties te voelen en te uiten, kom ik tot een prachtige ontdekking. Vertrouw op den HEERE met uw ganse hart, en steun op uw verstand niet.Spreuken 3:5Dat is een Woord, die ik met bijzondere gelegenheden kreeg. Mensen hadden er voor gebeden en kwamen met deze tekst. Ik heb nooit geweten wat ik er nu precies mee moest. 
Hardop proclameerde ik, het maar het zei me niets. Maar nu ik bezig ben met mijn emoties te omarmen komt dit woord naar me toe.

Vertrouw op den HEERE met uw ganse hart, en steun op uw verstand niet. Er word gesproken over Hart en Verstand. Linker hersenhelft ( het verstand) en rechter hersenhelft ( het hart) zou je ook kunnen zeggen. Welke ontdekking deed ik? Door ruimte te geven aan mijn emotie van boosheid, iets wat voor mij bedreigend was, omdat ik boos was op God en het er zonder oordeel liet zijn, er zelfs mee voor de dag kwam en het niet te rationaliseren, kon God antwoord geven. Een antwoord, wat bevredigend was en waar ik met mijn geration…

Het is al een lange tijd, dat ik er naar verlang om ruimte te geven aan emotie's.
Ken je dat? Je bent moe, een brok in je keel, een zwaar hoofd.
Emoties woelen zich om in je maag of je buik.
Je verzucht, dat je eens een flinke huilbui zou willen.
Maar als die bui komt, komt hij nooit op het juiste moment.
Je loopt net in de supermarkt, zit in de bus, je hebt je net opgemaakt.

Om het verlangen meer concreet te maken, ben ik een boek aan het lezen.
Het heet "Omarm je emoties." 
Er staan eyeopeners in.
Hij beschrijft de angst voor je emoties als "emotiefobie."
Nou, daar zit wat in, vind je niet?

Waar komt die angst vandaan?
Het is terug te voeren naar je jeugd (het zou ook niet zo zijn)
De manier, hoe er op het uiten van je emoties gereageerd werd, maakt dat het patroon is ingesleten in je brein.
Dus, als je nu een huilbui op voelt komen, gaat dat patroon automatisch aan het werk.
Daar zit wat in. 

Dan heeft hij het over de werking tussen de linker en de rechterhersenhelft.
De lin…