Geborgenheid

Geborgenheid.

Het is 29 april en ik zou nog een poging kunnen doen.

Een bijdrage leveren aan de bloghop van deze maand met het thema "geborgenheid."

De bedenker van het thema, Anton, heeft al eerder "gebrokenheid" aangedragen.

En dat is voor mij nu waar het precies om draait.

Op deze aardkloot is er geborgenheid nodig in gebrokenheid.

Als je later bij God bent,  zul je voor eeuwig geborgen zijn.

Maar hier op aarde is er strijd, juist om geborgenheid.

Want zelfs is een kindje in de moederschoot niet geborgen meer.

Vluchten mensen voor oorlog en geweld.

Komt een man van 38 jaar, doodziek de oceaan overgestoken  in de verwachting te sterven bij zijn eerdere gevluchte vrouw en vijf kinderen.

Vertel me dan over geborgenheid.

Reik me aan, waar ik het kan vinden.

Zodat ik het kan geven aan mensen, die het zoeken.

Veiligheid en zekerheid voor hun leven.

Vertel me maar dat ik somber ben.

Dat ik niet genoeg geloof. Dat ik de zwarte kant van het leven bezie.

Maar het is de realiteit.

Geborgenheid.

Geborgenheid. 
Kan ik het vinden in de kerk? 
Waar we 's zondags tevreden bij elkaar komen, onze liederen zingen en in slaap gesust worden met een mooie preek, die ver buiten de realiteit van het mensdom staat.

Kan ik Jezus daar vinden Die zegt:

 De vossen hebben holen en de vogelen des hemels nesten, maar de Zoon des mensen heeft geen plaats om het hoofd neer te leggen.

Het woord neer leggen (klino) komt nog één keer voor in het Nieuwe Testament.

 Toen Jezus aan het kruis hing en riep: "Het is volbracht", zegt de Bijbel dat "Hij zijn hoofd boog en de geest gaf " (Johannes 19:30, NBG). 

Dat alleen geeft de wereld geborgenheid in gebrokenheid. 

En dat geeft mij geborgenheid in gebrokenheid.

Omdat er een einde aan zal komen.
 De bloghop kun je vinden op God in de stilte

@Lineke

Het kind in ons.

Als twee mensen ruzie hebben, dan zijn ze koppig. Te koppig om het bij te leggen.

Terwijl het kind in hun verlangt naar harmonie.

Er naar verlangt dat het weer goed is, dat ze weer 'vriendjes' zijn

Wat kunnen we veel van het kind in ons leren.

Maar het is dan wel zaak om er naar te luisteren.

Het de ruimte te geven.

Het kind in ons heeft heel vaak de opdracht gekregen om het mondje te houden.

Het zit in een hoekje en treurt. Het heeft verdriet, want het wordt niet gehoord.

Maar het mag ook niet spelen. Niet creatief zijn. Niet gek doen.

Het kind in ons.

Is dat een gekke gedachte? Is het een idee dat stamt uit deze moderne tijd?

Is het iets van psychologen?

Dat geloof ik niet.

Als Jezus zegt "Als je niet word als een kind kun je Mijn koninkrijk niet binnengaan" bedoelt Hij dan dat je kinds moet worden.

Nee, Hij bedoelt dat je het kind in je alle ruimte moet geven.

Het kind, wat vertrouwt, het kind wat gelooft.

Het kind, wat verdriet heeft en het kind wat diep voelt.

Ooit heb ik me voorgenomen om nooit het kind in mij te doven.

Het was een gemakkelijke keuze.

Maar een keuze met verstrekkende gevolgen.

Want er zijn vele momenten in het leven geweest, die een aanval hebben gepleegd.

Die aanval heeft een grote mond en schreeuwt.

"Wat ben je goedgelovig. Wat ben je naïef.

Je bent veel te gevoelig.

Je gelooft toch niet meer in God?

Je denkt toch niet dat je bij Hem op schoot kan klimmen om getroost te worden?

Je denkt toch niet dat Hij voor je zorgt?

Dat je kan bidden om een jas of mooi weer?

Om een droge dag omdat je je was te drogen wil hangen?

Je denkt toch niet dat je kan vragen of Hij ....

Hij heeft wel wat anders te doen..

Hij heeft Zich te bemoeien met grote wereldzaken en niet die kleine dingen van jou."

Telkens weer moet je dat kind in je zoeken als er aanval is geweest.

En de Here God wil je erbij helpen.

Toen ik klein was, wilde ik zo graag een pop met echt haar.

Ik had een pop met haar van plastic.

Een glad hoofd. Ze was stijf en koud en gaf niet mee.

Toen ik groot was en mijn wens allang in de vergetelheid was gezonken, werd er eens voor me gebeden.

"De Heer laat me een prachtige pop zien" werd er gezegd.

"Een pop met echt haar en slaapogen.

Hij zegt, dat je die pop voor jezelf moet kopen."

Omdat het kind in mij overheerst werd, door de kritische volwassene, was ik daar wat dubbel in.

Wat gek zeg. Zou ik naar de winkel moeten gaan om een pop met echt haar te kopen?

En zou de Here God dat tegen me zeggen?

Toch heb ik er gehoor aangegeven.

En nam haar zelfs mee en zette haar op mijn kussen, als ik ging slapen.

Weet je, de Heer vindt het belangrijk dat je ruimte geeft aan het kind in je...

@Lineke

Een kaart.

Zeven maanden geleden kwam Lemeese naar Nederland. 
Een moeder uit Irak met vijf kinderen in de leeftijd van 3 tot 13 jaar.
Ze kwam in een wankele boot en zag mensen om haar heen verdrinken.
Iedere nacht om twee uur word ze wakker en ziet het weer voor zich.
Na de reis op zee liep ze nog 20 kilometer zonder eten samen met haar vijf kinderen.
Vader Ahmed was achtergebleven. Hij was al ziek. Drie maanden geleden kwam hij in Nederland aan. Ook hij heeft een vergelijkbare reis achter de rug.
Een man van 38 jaar met uitgezaaide kanker, Non Hodgkin.
Hij wilde zo graag bij zijn vrouw en kinderen zijn, maar moest helaas doodziek worden opgenomen  in het ziekenhuis.

Wat zou het fijn zijn, als we de kinderen zouden verrassen met een kaart.
Willen jullie meedoen?

Mijn adres kun je krijgen via 

lief.kostbaar.mensenkind@gmail.com

@Lineke

Een dagje statten?

Vandaag is het een beetje een "Nietsdag."
Helemaal niets doen..Gisteravond had ik grote plannen, zoals een dagje "statten" of zo.
Maar vandaag kwam daar niets van.
Met de hond uit, die gisteren liefdevol door mijn buuvje uitgelaten en geherbergd is.
Het was haar aandeel aan de hulp in ernstige omstandigheden.
Vandaag is terugkoppelen en door de acties die er plaats vinden, er nog meer van overtuigd zijn dat het goed was.
Toch gaat het onderbuikgevoel ook aan de gang.
Stel je toch eens voor....
Je bent jong en in de kracht van je leven, je vlucht voor je leven met je gezin naar veilige oorden en je bent zo ziek, dat je niet weet of je blijft leven.

Ik ervaar een grote machteloosheid.
De ruimte, waarin mensen soms moeten verkeren is veel groter dan mijn armen reiken.
Ik zou ze in mijn armen willen sluiten en veilig weg willen bergen.
Ik zou ze in een binnenzak van mijn wijde mantel willen stoppen en in een land van teer groen en zachte zonneschijn, van stilte en kabbelende beekjes, van gezang van vogels, op de grond willen zetten.
Ik zou een moeder en een vader willen zijn.
Maar ik ben slechts een vrijwilliger, die haar beste beentje heeft voorgezet.
Zij krijgen de kracht om in deze wereld staande te blijven en het is aan mij om nabij te zijn en los te laten.

En ik laat het maar aan de Herder over om de rest te doen.

@Lineke

Een lied vol dissonanten.

Wat kunnen sommige dagen heftig verlopen.
Gisteren was zo'n dag. Vanwege privacy kan ik niet in details treden, maar wel probeer ik wat gevoelens te vertolken.
Vertolken tot een lied, waarin een verdrietige ondertoon te horen is.
Ik zing graag, maar heb niet zoveel verstand van noten.
Maar soms zing je iets wat wringt met een tegenstem.
En wat zijn er veel tegenstemmen te horen.

Wat wringt het soms. Wat zijn er een dissonanten.
Hoe kan dat ooit een mooi stuk worden tot eer van de Schepper?
Je doet wat je kan, wat je ervaring is, door de loop der jaren.
Er is op dat moment gewoon niemand anders en niemand met die ervaring.
Maar je doet het met een dubbel gevoel.

Want vanuit een staat van je minder waard voelen dan de ander, kan het een kick geven.
En ergens zit er iemand in me die zich dit afvraagt.
Of is het, omdat ik er liever voor weg zou lopen, omdat het me teveel aan mijn eigen kind doet denken.
Wat als ik naast hem zou zitten en hij in deze conditie zou zijn.
Stop!!! Niet denken, niet verder denken.
Handelen, dat is wat er van me gevraagd wordt.

Gistermorgen wees de Heer me op een stukje in mijn dagboekje.

IK heb je zo gemaakt dat je Me elk moment nodig hebt. Hoe meer dat je die behoefte gaat ontdekken,
hoe beter je beseft dat IK overal in kan voorzien.
IK kan elk tekort van je aanvullen zonder dat Mijn bronnen leger worden.
Nader dus zonder schroom tot Mijn troon van Genade en ontvang.

De hele dag heb ik gehoor gegeven aan die oproep.
En zonder schroom maar steeds gevraagd om aanvulling van mijn tekortschieten.
Ook toen ik, nadat ik doodmoe in mijn bed in slaap viel en vannacht natuurlijk wakker werd, kreeg ik de rust en kon verder slapen.

Wat hebben we toch een God, Die voorziet nog voor dat wij er om bidden.
Hij weet wat ons de komende dag te wachten staat en Hij geeft alvast  Zijn Woord om die dag door te komen.
Dissonanten?
Ja ze zijn er.
Maar God is toch de Dirigent van het koor.

@Lineke

Wij zijn allen mensen.

Regelmatig wip ik even binnen bij mensen uit Syrië en Irak.
We praten met handen en voeten en hebben daarom veel plezier. Ze praten mij na en ik probeer hun na te praten.
We drinken koffie en eten stroopwafels.
Want die zijn zo lekker.
Ons kleine vriendinnetje gaat sinds december naar school en word er bij geroepen.
Zelfbewust vertaalt ze ons gebrabbel en glimt, omdat we trots op haar zijn.
Wat houd ik van ze.
Waren ze eerst mensen met indrukwekkende verhalen, nu zijn ze veel meer naasten, gescheiden door een taalbarrière.
Ik ben mooi, zeggen ze en ik vertel dat dat komt door Isa, Die in mijn hart woont.
Ik houd zoveel van Hem, Hij is mijn alles.
Ook mijn vriendin heeft een grote liefde voor haar God.
Ik kom haar tegen op de fiets, terwijl ze de Koran op haar koptelefoon heeft en me dus niet hoort, als ik joehoet.
Wat een trouw en wat een toewijding ontmoet ik in haar.

Ze bidden veel voor het komende interview. 
Vanmiddag vlak voor dat ik naar de kerk ga, wip ik nog even binnen.
Ik vraag aan de vader met vijf kinderen of we voor hem mogen bidden in de kerk.
"Ja natuurlijk" antwoordt hij. "Ik heb geen onderscheid.
We zijn allemaal mensen."
En dat ontroerd me en daar kan ik helemaal mee instemmen.
Wij, op deze aarde zijn allemaal mensen.
Mensen met dezelfde gevoelens, mensen met dezelfde onzekerheden en angsten.
Mensen, die ondanks ellende, ook veel humor hebben.
Mensen, die kostbaar zijn en het verdienen, dat er zo met hun omgegaan wordt.
Mensen, die geliefd zijn door, en dat geloof ik, mijn Hemelse Vader. Zijn kostbare kinderen zijn we allemaal.
Hij heeft een relatie met ons, maar er is soms nog geen sprake van wederkerigheid.
Deze week zei iemand, dat ik haar niet moest proberen over te halen.
Ik heb geleerd, dat mijn God het niet nodig heeft, dat ik Hem verdedig of voor Hem op kom.
Hij is heel goed en zelfs beter in staat om Zich Zelf te openbaren op Zijn tijd en Zijn unieke manier.
En misschien is dat door mij of ondanks mij.
Dat mag Hij Zelf uitmaken.

@Lineke

Toch nog iets geschreven...

Wat is het lastig om als je je verdrietig voelt en down bent te schrijven.
Tenminste te schrijven en weten dat je gelezen word.
Je wilt niet exposeren met je verdriet en pijn.
Maar het is er wel.
Schrijven is een van mijn levensbehoeften, die vervult dient te worden.
Als ik niet schrijf, raak ik helemaal op slot.
Ook wil ik het niet maar steeds  over mezelf hebben.
Het dagelijks leven bestaat ook niet alleen uit ik en mezelf.
Er zijn genoeg zaken, waar ik me voor inzet.
Zeg ik dit nu als verontschuldiging? "Denk niet dat mijn leven alleen om ik en mij draait?"

Want dat heb ik nooit gedaan.
Juist in de tijd dat ik kanker had en voor behandelingen ging en men mij vroeg, hoe het was vroeg ik met opzet en echte belangstelling, hoe het met de ander ging.
Want het leven zou erg eenzaam zijn en absoluut niet boeiend meer, als het een solistengebeuren was.

Gisteravond keek ik naar "de Wandeling". Ik kijk daar graag naar en gisteren was het echt boeiend.
Een man, in al zijn kwetsbaarheid vertelde over zijn ziekte en hoe hij er mee om ging.
Wat was het prachtig.
Wat was het echt en eerlijk.
Een paar dingen sprongen er voor me uit.
Hij is journalist en schrijver.
Dankbaar, dat hij kan blijven schrijven.
Dat hij woorden kan geven aan zijn ziekte en dat er verrassende beelden en metaforen uit zijn brein op papier vloeien.
Het moment, dat hij hoorde dat hij Parkinson had, was er als het ware de journalist en schrijver in hem, die waarnam dat dit voer was voor een mooi verhaal.
Hoe herkenbaar.

Dan de gedachte, dat hij dement zal kunnen worden en hoe hij daar mee om wil gaan.
Van te voren wilde hij euthanasie laten plegen, want als hij dement was, zou het niet meer kunnen.
Zijn vrouw, die zei dat ze hem daarmee zou willen helpen, maar vroeg of hij er bij stil had gestaan, dat ze dan voor hem wilden zorgen en dat ze dat graag zouden willen doen?
De ontroering, waarmee hij dit vertelde. 

Wat zijn mensen toch mooi, juist in hun kwetsbaarheid.
Voor mij hoeft daar dan geen enkel christelijk tintje aan komen te zitten.
Is mens zijn in alle puurheid in alle liefde en oprechtheid juist niet heel erg christelijk ?

Luisteren naar levens, naar levensworstelingen en de kunst om te overleven.
Ik vind het zo mooi. Het is een geschenk van vertrouwen.
En hoe dieper ik zelf ben gegaan, hoe dieper ik durf af te steken bij de ander.
Een vader van 40, met vrouw en vijf kinderen gevlucht uit Irak, die stervende is aan uitgezaaide kanker.
Nu durf ik binnen te stappen en te spreken over ziekzijn, over hoop en verloren gegane hoop.
Dromen, die niet uitkwamen, een lijf wat eens blaakte in al zijn sportiviteit.
Te spreken en te luisteren niet vanuit professie, maar vanuit de hoop, die ineens de bodem ingeslagen kan worden.

Toch nog weer wat geschreven dus....

@Lineke

Geborgenheid? Gebrokenheid!!

Geborgenheid? Gebrokenheid!!!

Iedere morgen als ik opsta, schijnt het zonnetje al vrolijk naar binnen.
Ik gooi het balkondeur open en stap onder de douche.
Dan lijn ik mijn hondje aan en ga op stap.

Doordat ik nu regelmatig buiten kom en met open ogen en oren loop om ieder teken van het voorjaar op te vangen,
 zie ik de bomen groener worden.
Het is net of de vroege ochtendschilder is langs geweest om de natuur weer een nieuw tintje te geven.
Ook bloeien de boompjes langs de weg nu.

Wat is het toch geweldig mooi.
Ik drink het in en het verfrist mijn innerlijk.
Mijn zere ziel laaft zich aan het jonge groen.
Het roept me toe om me te openen voor nieuw leven.

Want wat heb ik een verdriet en pijn op dit moment.
En wat vind ik het moeilijk om het te voelen en te ervaren.
Er hangen sluiers in mijn hart.
En achter die sluiers zitten tranen.

Op de vraag aan de Heer wat voor sluiers het zijn, word me het duidelijk dat het angst voor afwijzing is.
Zo vaak werd me te kennen gegeven dat ik niet moest huilen.
Dat ik flink moest zijn.

Gisteren hoorde ik een toespraak.
En de man zei, dat een vrouw het meest kwetsbaar is in haar moeder zijn en in haar huwelijk.
Als ze daarin afgewezen word, raakt het de wortels van haar bestaan.

Dat klopt ook.
Wat voel ik me waardeloos.
Ik ben als moeder niet goed genoeg, ik ben een vrouw om bang voor te zijn.
Ik was als vrouw niet goed genoeg, ik was een vrouw die een vreselijk mens was achter de voordeur.
Dat werd aan iedereen onder tranen verteld.

Zodat hij me af kon zonderen en mishandelen.
Ik werd geisoleerd en mijn pogingen om weg te komen uit de relatie werden verhinderd.
Het lukte bijna om er uit te stappen, totdat hij een aanval deed op mijn moeder zijn.
En daar raakte hij mijn zwakste schakel en zette me gevangen.

Ik voel me waardeloos. Ik ben het blijkbaar niet waard om een goede partner te vinden.
Ik ben het blijkbaar niet waard om voluit moeder en oma te mogen zijn.
Ik ben gebroken, mijn hart is versplinterd.
Ik ben boos op God en vraag me af waarom Hij zoveel lijden toelaat in mijn leven.

Geborgenheid? Gebrokenheid...

@Lineke

IK ben vóór je.

Herinner je je dat nog? 
De tijd, waarin we leerden assertief te zijn.
Voor onszelf op te komen en eerlijk te zeggen, wat je er van vond.
Ongeacht hoe het over kwam en wat het met de ander deed.
Er waren assertiviteitstrainingen.
Nu is daar niets mis mee.
 Maar het moet wel in relatie met de ander gaan.
Het moet de verbinding ten goede komen.

Als je het doet om jouw mening te kunnen ventileren, om je hart te luchten en de ander verwond achter te laten zonder dat je je er verder om bekommerd, geloof ik niet dat het heilzaam is.

Maar wat kan er veel op je af komen. En vooral als je geneigd bent om ieder de ruimte te geven en te willen begrijpen.
 Soms vallen er verschillende mensen met de deur in huis en kun je daardoor aan jezelf gaan twijfelen.

Wat is het dan fijn dat de Stille Stem hoorbaar is.

Ik ben vóór je.  

Het dringt van ver door. 
Alsof het nog verstikt word door de deken van harde woorden.
Want geweld dendert nog een poosje na.
Maar luider klinkt de Stem.

IK ben vóór je. 

Waar staat dat ook alweer?

http://bible.com/328/rom.8.31-39.NBG51 Wat zullen wij dan van deze dingen zeggen?

Als God vóór ons is, wie zal tegen ons zijn? Hoe zal Hij, die zelfs zijn eigen Zoon niet gespaard, maar voor ons allen overgegeven heeft, ons met Hem ook niet alle dingen schenken? Wie zal uitverkorenen Gods beschuldigen? God is het, die rechtvaardigt; wie zal veroordelen? Christus Jezus is de gestorvene, wat meer is, de opgewekte, die ter rechterhand Gods is, die ook voor ons pleit. Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? Verdrukking of benauwdheid, of vervolging of honger, of naaktheid, of gevaar, of het zwaard? Gelijk geschreven staat: Om Uwentwil worden wij de ganse dag gedood, wij zijn gerekend als slachtschapen. Maar in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad. Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here.

Wie heeft de meest onhandige handen?

Tijdens de opleiding tot stagebegeleider leerde ik, dat er verschillende leertypes zijn.
Ook in de cursus tot taalcoach kwam het opnieuw naar voren.
Nu weet ik van mezelf, dat ik een doener ben.
Ik probeer de zaak eerst uit en als ik er niet uit kom, pak ik het boekje erbij om de oplossing te vinden.
Zo ook met mijn nieuwe snijmachine.
Electrisch en handig om mijn eigengebakken brood in nette plakjes te snijden.
En hoe heerlijk zijn de nette plakjes van de kaas van de boer met zijn onhandige handen.

Wat had ik er een plezier in.
Er was een onderdeel, waar ik niet zoveel mee kon en wat ook niet uitgelegd werd op de summiere tekening.
Maar geen nood, zonder ging ook.
Tot gisteravond.
Het apparaat was net betaald, want hij was gekocht op het internet.
Koolraap werd in plakken gesneden. En van die plakken wilde ik nog wel een soort van frietjes.
Het ging goed, totdat mijn wijsvinger slachtoffer werd van mijn leerstijl en overmoed.
Poezen en hond keken met grote ronde ogen naar het bloederige toneel.
Met washandje richting telefoon.
Of ik maar naar de hap wilde komen, want er was toch wel hulp geboden.
Hoe het met me ging.
"Och wel goed hoor" was mijn antwoord.
Daar ging ik met mijn chauffeuse richting Hap.
Het was er heerlijk rustig. We zouden zo weer thuis zijn schatte ik in.
Helaas, ik moest door naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis.
Met washandje en leerstijl in een overvolle wachtkamer.
Af en toe opgeroepen om foto's te laten maken en gesprekje te hebben.
Dan weer terug om te zitten en mijn medepatienten te bekijken en in te schatten waarvoor zij er zaten.
Niet voor niks heb ik een opleiding in de gezondheidszorg gehad, nietwaar?
Diagnose's heb ik leren stellen. Wel met mijn leerstijl natuurlijk.

Bij sommige medewachters hoefde ik mijn best niet te doen.
Ze verklaarden luid aan familie of andere toehoorders op hun mobiel, wat er aan scheelde.
Een gebroken middelvinger of een val met de fiets en nu vreselijke pijn aan de rug.
Ondersteund met gesteun vanuit een ziekenhuisrolstoel.
Je verveelt je niet in een volle wachtkamer.
Twee vrouwen die binnen komen en bij moeten praten.

Na drie uur ben ik klaar.
Lieve verpleegsters, die me een warm dekentje brachten en mijn vinger verbonden en een jonge chirurg, die het topje van mijn wijsvinger met drie steekjes vastgezet heeft.

Vandaag ontdekte ik, hoe het overgebleven onderdeel bevestigd dient te worden.
En heb ik mijn brood gesneden.
En de kaas van de boer met de onhandige handen in plakjes gesneden.
Alhoewel...Wie heeft de meest onhandige handen?

@Lineke

Omarm je emoties. (deel 3)

Om aandacht te geven aan je emoties, je hart, je gevoelens die er op dit moment spelen, is veel moed nodig.
Want ze hebben een stem en die stem wil je misschien niet altijd horen.
Het kan zijn, dat ze je vertellen, dat je je ongelukkig voelt.
Je kunt het nu niet even handelen, dat komt later wel.
Je rent naar de kast en zoekt iets eetbaars op.
En zonder nadenken begin je te snoepen. Of je schiet achter de pc en gaat een spelletje doen.
Want beide methode's brengen een geluksgevoel.
Het is wel tijdelijk. En als je stopt, heb je zo'n numbgevoel

Stel, dat je wel zo moedig bent om naar de stem van je hart te luisteren.
Wat zou het op leveren?
In ieder geval dat je in het hier en nu gaat leven.
Want het is vandaag, dat je hart je iets wil vertellen.
En dat vind ik een hele prettige ervaring.
Het leven in het hier en nu.

Israël.

In Israël verstond ik die kunst.
Gisteren was gisteren, morgen is er nog niet, het is alleen nu.
En het nu is nu al weer voorbij.

Het NU is NU alweer voorbij.

Het hielp me in het stressvolle werk met baby's aan de beademing.
Het hielp me met het dagelijkse leven in een land, waar aanslag na aanslag plaatsvond.
Nu ben ik gespaard, thuisgekomen met de bus.
En nu ga ik genieten van een kopje thee.
En nu ga ik een wandelingetje maken en let ik op de bergen afval,waar misschien een bom in is verstopt.
En nu ben ik weer thuis en ben ik gespaard.

Ja, ik was bang. Een gevoel, wat er altijd was. Maar wat niet overheerst.
Wat me alert maakt, wat me om me heen doet kijken.
Wat me wijs en verstandig maakt.
Ik ga niet naar gelegenheden, waar de jonge militairen me extra moeten beschermen.
Ja, ik voel spanning. Maar de stem van verwondering van blijdschap, van geborgen zijn is er ook.
Omdat God een hele grote Genade ten toon spreidt.
Omdat Hij hier en nu bij me is en dat op allerlei manieren laat weten.
Zelfs zo sterk dat ik heimwee kan hebben naar die tijd. 
Maar ik leef in het hier en nu.
En in het hier en nu is God Nabij.
Hij woont in mijn hart. 
Hij gaat mee. Hij is de Onveranderlijke de Tijdloze.
Aan Hem alle glorie aan Hem alle eer.

Amen.

@Lineke

Omarm je emoties deel 2.

Nu ik aan het oefenen ben, om mijn emoties te voelen en te uiten, kom ik tot een prachtige ontdekking.

Vertrouw op den HEERE met uw ganse hart, en steun op uw verstand niet.

Spreuken 3:5

Dat is een Woord, die ik met bijzondere gelegenheden kreeg.

Mensen hadden er voor gebeden en kwamen met deze tekst.

Ik heb nooit geweten wat ik er nu precies mee moest. 
Hardop proclameerde ik, het maar het zei me niets.

Maar nu ik bezig ben met mijn emoties te omarmen komt dit woord naar me toe.

Vertrouw op den HEERE met uw ganse hart, en steun op uw verstand niet.

Er word gesproken over Hart en Verstand.

Linker hersenhelft ( het verstand) en rechter hersenhelft ( het hart) zou je ook kunnen zeggen.

Welke ontdekking deed ik?

Door ruimte te geven aan mijn emotie van boosheid, iets wat voor mij bedreigend was, omdat ik boos was op God en het er zonder oordeel liet zijn, er zelfs mee voor de dag kwam en het niet te rationaliseren, kon God antwoord geven.

Een antwoord, wat bevredigend was en waar ik met mijn gerationaliseer niet opgekomen was.

Zou het zo kunnen zijn dat als ik met mijn hele hart (emotie) op God vertrouw en niet  mijn emotie ga rationaliseren (verstand) ik veel verder kom?

Dat het zelfs zo is, dat als ik boosheid, verdriet, liefde, ervaar en het ga rationaliseren, ik voor God speel?

Ik heb Hem dan niet nodig, want ik troost mezelf wel.

Eigenlijk word ik geleid door ongeloof, wel ontstaan uit slechte ervaring of angst. Want ik geloof niet dat God in staat is mij te troosten en weet, dat ik er zelf wel toe in staat ben, denk ik.

Omarm je emoties.

Het is al een lange tijd, dat ik er naar verlang om ruimte te geven aan emotie's.
Ken je dat? Je bent moe, een brok in je keel, een zwaar hoofd.
Emoties woelen zich om in je maag of je buik.
Je verzucht, dat je eens een flinke huilbui zou willen.
Maar als die bui komt, komt hij nooit op het juiste moment.
Je loopt net in de supermarkt, zit in de bus, je hebt je net opgemaakt.

Om het verlangen meer concreet te maken, ben ik een boek aan het lezen.
Het heet "Omarm je emoties." 
Er staan eyeopeners in.
Hij beschrijft de angst voor je emoties als "emotiefobie."
Nou, daar zit wat in, vind je niet?

Waar komt die angst vandaan?
Het is terug te voeren naar je jeugd (het zou ook niet zo zijn)
De manier, hoe er op het uiten van je emoties gereageerd werd, maakt dat het patroon is ingesleten in je brein.
Dus, als je nu een huilbui op voelt komen, gaat dat patroon automatisch aan het werk.
Daar zit wat in. 

Dan heeft hij het over de werking tussen de linker en de rechterhersenhelft.
De linker staat voor rationaliseren, de rechter voor voelen.
Als we verdriet, blijdschap, woede ervaren gaat onze linkerhersenhelft vaak aan het werk.
Och, er zijn veel meer mensen, die het minder hebben dan ik.
Ik heb wel pijn, maar mijn buurvrouw, die zit in een scootmobiel en kan niks meer.
Door die gedachten neem je je eigen verdriet niet serieus.

Het is nu zaak om die ingesleten patronen uit te dagen.
Er nieuwe gedachten voor in de plaats te zetten.
Meer compassie met jezelf te hebben.
Zonder dat je jezelf als een aansteller beoordeelt of iemand, die medelijden heeft met zichzelf.

Ik ben ook aan de slag gegaan met mijn oude patronen.
En ik kwam tot de bevrijdende ontdekking, dat de mensen die mijn emoties veroordeelden, er zelf niet mee om konden gaan.
Regelmatig terugkerende woedeuitbarstingen bijvoorbeeld.

Dan kreeg ik steeds de boodschap als ik verdrietig was en moest huilen of blij was en danste, dat het niet goed was.
Daardoor heb ik de regie van het uiten van mijn emoties in hun handen gelegd.
Zoals ik het doe is niet goed, zij weten hoe ik het moet doen.

Toen ik dit op het spoor kwam, werd ik boos en heb de regie in handen genomen.
Niemand heeft iets te zeggen over het uiten van mijn emoties.
Het is mijn gebied en mijn tuin.
( Ik werk altijd met het beeld van een tuin, als het gaat om mijn leven)

En ieder, die niet met compassie of interesse reageert, maar veroordeelt heb ik ontslagen van hun rol als verzorger.
Het maakt me zelfstandig en daarmee ben ik de verzorger geworden van mezelf.
Ik ben niet meer afhankelijk van hen.

Vraag: Herken je je in mijn blog en hoe ga jij met je emoties om?